all about my best friend : chicky the dog

all about my best friend : chicky the dog

     ในที่สุดก็มีเวลามาเขียนบล๊อกเกี่ยวกับหมาสุดที่รักสักทีนะ ก่อนอื่นก็แนะนำชิกกี้คร่าวๆค่ะ เป็นหมาน้อยตัวเล็กพันธุ์ชิเดิ้ล (ชิสุห์ + พุดเดิ้ล) ตอนนี้ก็6 ขวบเข้าไปแล้ว เพศเมีย โสด(มากกกกก) สีน้ำตาล ขนยุ่ง ฟันเหยินเหมือนแดรกคิวล่า นิสัยติดเจ้าของ ขี้อ้อน(โดยเฉพาะกับแม่เรา จะอ้อนเว่อร์ น่าถีบเบาๆ) หวงของบ้าง เห่าเก่ง เฝ้าบ้านเป็นเลิศแต่ขี้ลืม เวลาใครไปใครมาจะเห่าไม่เลิก เอกลัีกษณ์คือเห่าถอยๆ เสียงมาแต่ตัวอ่ะไม่เห็น 555+ เก่งมากเวลาอยู่ในบ้าน หมาอื่นๆต่อให้ตัวใหญ่แค่ไหนก็ต้องยอมให้กี้ พอออกนอกบ้านจะกลายเป็นหมาติ๋มๆ ติดเจ้านายไว้ก่อนปลอดภัยว่างั้น
     หน้าที่หลักของชิกกี้ คือ ตัวติดกับเรา และ นอนเฝ้าหน้าบ้าน(นอนติดกระจกประตูหน้าบ้าน เอาคอพาดลูกกรงไว้) 2 ข้อนี้คือหน้าที่หลักจริงๆที่ทำตลอดเวลา นอกนั้นก็เป็นหน่วยต้อนรับพ่อกับแม่เวลากลับบ้าน ประจบประแจงไปเรื่อย หน้าที่อื่นๆที่นานๆทำทีก็พวกเป็นหน่วยสนับสนุนหมาใหญ่เวลามันพากันไปเห่าทะเลาะกับหมาบ้านอื่น กี้จะเห่าเชียร์ให้เขาตีกันเสียงดังมาก --*
      แล้วไอ้เรื่องหน้าที่หลักที่กี้ทำได้ดีนี่แหละ ที่ทำให้เราไม่เคยแอบไปไหนได้สำเร็จสักกะที เฝ้าตลอด เราขยับกี้ขยับด้วย เดินตามมันทุกที่ที่ไป ถ้าหาเจ้านายไม่เจอมีเห่าตามหา แล้วไม่ตามใครในบ้านเลยนอกจากเราคนเดียวอีก แม่ชอบใจใหญ่บอกว่าจะได้ไม่หนีเที่ยว กรรม...เคยหนีเที่ยวซะที่ไหน  เข้าห้องน้ำยังไปเฝ้าหน้าประตูเลย เรื่องนอนไม่ต้องพูดถึง นอนด้วยกันทู๊กวัน วันไหนลืมพาขึ้นห้อง มีไปเกาประตูปลุกอีกนะ ดูมัน พอแกล้งไม่เปิด เห่าด่าเลยแหละ แสบมาก
     ทีนี้พอเราออกไปเรียนไปทำงาน หรือแค่เดินไปนอกบ้าน กลับมามันจะแสดงอาการดีใจเหมือนไม่เจอกันมาหลายปี  วิ่งสั่นหางจนตรูดแกว่ง ^^  ส่งเสียงหงิงๆ ปีนป่ายขอให้อุ้มจะได้เลียแผลบๆ ตอนช่วงที่ไปอยู่หอ เวลาโทรกลับมาบ้าน พ่อจะต้องให้คุยกับกี้ทุกครั้งไป เจ้ากี้ก็นะ ได้ยินเสียงทางโทรศัพท์จะเห่าใส่กลับมา หูแทบแตก -*- แต่เราอ่ะดีใจน้าที่มันคิดถึง
     บางทีหายไปเที่ยวกันทั้งบ้าน ทิ้งกี้เฝ้าบ้านไว้ พอกลับมาได้ยินเสียงรถเท่านั้นแหละ ส่งเสียงเห่ามาเลย ประมาณว่ารีบๆลงมาเปิดประตูเลยนะ กี้คิดถึงแล้ววว พอเห็นพ่อกับแม่ก็จะวิ่งมาประจบแสดงการต้อนรับกลับบ้านอย่า่งดี อ้่อ เขามีลำดับการต้อนรับด้วย ต้องไล่จา่กพ่อ ไปหาแม่ แล้วมาหาเราเป็นคนสุดท้าย ถ้ามีน้องชายมาด้วย ก็จะหาน้องชายเป็นคนที่ 3ก่อน ต้องลำดับนี้เท่้านั้น ถ้าวันไหนหาพ่อไม่เจอ ไม่มีทางจะไปหาแม่ วิ่งหาพ่ออยู่อย่างงั้นอ่ะ ต้องไปเฝ้าประตูรถก็บ่อยกว่าพ่อจะลงมาให้มันต้อนรับกลับบ้าน เป็นหมาที่เพี้ยนมาก ไอ้เราก็อยากแกล้งมันไง ตอนมันต้อนรับคนอื่นๆ ก็จะแอบไปซ่อน มันก็วิ่งหา  วิ่้งดูซอกนั้นซอกนี้ วิ่งมันรอบบ้าน หาจริงจังมาก ฟุดฟิดๆ ใจมันคงคิดว่า เอ๊ะ ไอ้อ้วนมันไม่ได้กลับมาหรอ กี้ได้กลิ่นมันนะ เอ๊ะ มันโดนจิ้งจกคาบไปเปล่าน้า....อ้วนอยู่หนายยยยยยยยยยยย กี้มาแล้วววววว
    ล่าสุดไปซื้อของกลับกันมา เราก็วิ่งไปซ่อน มันก็วิ่งหา พ่อก็เป็นฝ่ายบอกใบ้ ให้กี้ไปตรงนั้นตรงนี้ แม่นั่งตบมือเชียร์ จนมันเห็นเราแว๊บๆ รีบวิ่งดักเลย ไอ้เราก็ไม่ยอมสิ โดนรุมจับ เลยวิ่งหนี เ้กิดภาพคนวิ่งหนีมาเป็นวงกลม ฮามาก แม่นี่นั่งหัวเราะท้องแข็ง ส่วนเราหรอ โดนกี้งับตาตุ่มลงโทษที่แกล้งมัน
    นิสัยงับตาตุ่มไม่รู้มันเอามาจากไหน คือถ้ากี้โดนเราปล่อยไว้ไม่พามันไปด้วยไม่ว่าจะออกไปไหน ไกลใกล้ กลับมาปุ๊บมันจะตรงมางับตาตุ่มลงโทษทุกที ฟันมันก็จิ้มๆ อยากเตะเสยคางหมามาก เอิ๊กๆ แล้วยังมีนิสัยเห่าแล้วนอนขวางรถอีก คือ ช่วงหลังเราจะขี่มอไซค์ไปซื้อของบ่อยขึ้นเพราะขี่คล่องแล้ว ช่วงแรกก็พามันไปด้วย มันก็เก่งนะรู้จักนั่งรถ แต่พอถึงร้านนี่สิ ป้ากี้จะวิ่งรอบเลย หลังๆก็ไม่พาไปละขี้เกียจอุ้ม แล้วพอไม่พาไปแต่กี้ได้ยินเสียงสตาร์ทรถ จะเห่าๆๆๆๆ ถ้าออกจากบ้านมาได้ จะมานอนขวางล้อด้วย แสบมาก ไม่อุ้มไปเก็บในบ้านก็คือไม่ได้ไปไหนอ่ะ กลับมาก็ให้มันงับตาตุ่มเอาละกัน
   จริงๆพื้นฐานชิกกี้เป็นหมานิสัยดี แต่ขี้อิจฉา ประมาณหวงเจ้าของแหละ หลังๆช่วงที่ต้องเลี้ยงแมว กี้จะอาการหนักมาก ถ้าอุ้มกี้ต้องไม่มีแมว กี้จะไม่ชอบเลยถ้าเห็นแมวมานั่งตักคนในบ้าน จะต้องได้ขึ้นด้วย ของกินถ้าให้แมวก่อน กี้ไม่ว่านะ แต่ถ้าให้กี้ก่อนแล้วแมวมาดม กี้กัดทันทีเหมือนกัน พ่อก็ชอบเอาแมวมาล่อให้กี้กินข้าวมากๆอีก แง่งกันไปมาอยู่นั่นแหละกว่าจะัอิ่ม แมวก็นะไม่ได้กลัวป้ากี้เลย เห็นป้ากี้กลับชอบจะมาล้มใกล้ๆอีก ป้ากี้งี้สะดุ้งแทบไม่ทัน นิสัยเสียของป้ากี้อีกข้อคืิอ ใครทำมันเจ็บมันกัด กัดจริงๆจังๆเลย เจ้านายก็ไม่เว้น เรื่องที่กี้จะอารมณ์บูดมากคือ ตัดขนตัดเล็บ จนไม่มีใครอยากตัดให้ละ กรรมก็เป็นของเราคนเดียว หลังๆต้องขู่ว่าถ้ากัดปล่อยวัดนะ เออ มีจ๋อยแฮะ
    กิจกรรมที่ชิกกี้ชอบคือ หวีขนและเกาพุงค่ะ เรื่องหวีขนนี่เป็นอะไรที่ชอบ ชอบมากกว่าเรื่องกินอีกนะ แค่ชูหวีให้เห็นจะยิ้มเดินมาหาเลย บางทีเรียกหาแล้วไม่มา เอาหวีเคาะพื้น มาเลย ซะงั้น ส่วนการเกาพุง ถ้ากี้หงายเงิบเมื่อไรก็หมายความว่าขอให้เกาพุงให้ พอเกาก็จะกระดิกขาดิ๊กๆ ตลกเชียว พ่อจะแซวว่าชีวิตนี้กี้ไม่ขออะไรละ แค่หวีขนเกาพุงก็ตายตาหลับละเจ้ากี้
   ชือของป้ากี้ก็เยอะมาก มาจากความติงต๊องของเราเองที่เรียกชื่อตามอารมณ์ ที่จำได้ก็มีชือ ชิกกี้ ป้ากี้ ไอ้กี้ ชิกกะดุ๊บกุ๊บกิ๊บ ช๊อกกะดิ๊บชิพแชพ ก้าดั๊บ กิ๊กกี้ ช๊อกกี้ กี้ดึ่มดึ้ม (เริ่มไม่เป็นภาษาคนละ ว่ามั๊ย) ก้อนขน ผ้าขี้ริ้ว หมาเหยิน น้องแดรก(มาจากแดรกคิวล่า) ถ้าเป็นพวกน้่าๆจะเรียกกี้ว่า คนสวย (เอิ่มมม) ชื่อนี้กี้ชอบนะ ได้ยินปุ๊บควงหางปั๊บ ... ชื่อทั้งหมดที่ว่ามา กี้ตอบรับทุกชื่อด้วย จนเราเองก็งงๆว่าตกลงมันรู้แน่ใช่ไหมว่าชือมันคืออะไรเนี่ย

 

    ตอนนี้ใครที่รู้จักเรา ก็จะรู้จักชิกกี้ด้วยเสมอ(เอ๊ะ หรือว่าเพราะรู้จักชิกกี้ถึงรู้จักเจ้านายมันหว่า)  บอกแล้วว่าตัวติดกัน ยังกับแฝดอ่ะ บางทีเจอหน้าถามหาชิกกี้ก่อน เอาเข้าไป เลี้ยงมา 6 ปี สนิทและรักมาก แต่ด้วยความใกล้ชิดก็มีแหละที่เบื่อๆบ้างรำคาญบ้างประปราย จนมาเกิดเหตุการณ์สำคัญเมื่อกลางปีที่แล้ว ที่รู้เลยว่ารักกี้มากแค่ไหน คือ กี้ถูกรถชน เหตุเกิดจากวันนั้นอยู่บ้าน แล้วอยากทำเค้กกล้วยหอมใส่บาตรไง ก็เลยจะเดินไปฝั่งถนนตรงข้ามที่เขาขาย ตอนแรกก็จะไม่เอาชิกกี้ไปนะ แต่เปิดประตูแล้วชิกกี้ออกมาด้วยก็เลยตามเลยละกัน เดินออกมาที่รั้วบ้านยาย (รั้วใหญ่เดียวกันกับบ้าน) ดันลืมกุญแจรั้ว ก็หันหลังกลับเดินเข้าบ้าน คิดว่ากี้จะตามมา แต่พอถึงบ้าน หันไปดู อ้าว กี้ไม่ตามแฮะ ไม่เป็นไร คิดเองว่ากี้ไม่ออกนอกรั้วแน่เพราะเรายังไม่ออกไง ก็เดินๆจนถึงรั้วบ้าน ไขเสร็จ อ้าวกี้หายไปไหนหว่า เรียกก็ไม่มา มองหาก็ไม่เจอ จนคนงานก่อสร้างที่กำลังต่อเติมบ้านน้าอยู่ เขาบอกว่ามันมุดช่องรั้วตามหมาข้างบ้านไปแล้ว กรรม-*- ใจแป้วเลย คือกี้อ่ะเป็นหมาที่ร่าเริงมากเวลาได้ออกนอกบ้าน จะวิ่งๆเรียกก็ยาก แล้วก็ไม่ระวังเพราะไม่เคยเรียนรู้ว่าถนนมันอันตราย เรารีบออกไปที่ทางเดินนอกรั้วเลย เห็นกี้ยืนกับหมาข้างบ้านใกล้ๆถนนแหละ อีกเมตรเดียวก็ผิวถนนแล้ว ทำไงดี ถ้าเดินไปหา กี้จะยิ่งวิ่งหนีออกไปหาถนน ทำไงดี ใจเริ่มไม่นิ่งละ ตะโกนดุชิกกี้ กี้ก็หันมามอง แต่แทนที่จะกลับมาหา กลับหมอบตูดโด่งๆแล้วเห่าเรียกซะงั้น จะชวนเล่น เราก็ยิ่งโมโหสิ เรียกอีก มันก็เห่าตอบอีก สุดท้ายมันวิ่งตามหมาตัวอื่นจะข้ามถนน เรานี่วิ่งเลย รีบจะไปจับมัน แต่ไม่ทันอ่ะ ภาพที่เห็นคือ กี้อยู่กลางเลนแล้ว มีรถเก๋งคันหนึ่งวิ่งชนกี้แล้วก็ลากกี้ไปอยู่ใต้ท้องรถ ภาพมันติดตามาก รถคันนั้นก็วิ่งไป ไม่แม้แต่จะเบรกหรือจอดมาดู เหลือชิกกี้นอนสลบเลือดออกปากอยู่กลางถนน เราวิ่งไปร้องไป อุ้มชิกกี้ขึ้นมาแนบอก เห็นกี้นิ่งสนิท หลับตา เลือดออกจากปาก แขนขาไม่มีแผล กี้นิ่งมาก มากจริงๆ วินาทีนั้นน้ำตาไหลมากมาย(ยังกับญาติตาย) คนแถวนั้นก็ร้องวี๊ดว๊ายกันใหญ่ มีวิ่งมาดู บางคนก็ว่ารถคันนั้น แต่เราไม่โทษเขานะ เพราะหมาเราวิ่งไปบนถนนเอง แอบเสียใจตรงที่เขาไม่เบรกหรือจอดมาดูเท่านั้น อย่างน้อยเราจะได้มีรถพากี้ไปหาหมอ ขอเท่านั้นเอง ไม่ได้อยากได้เรียกร้องอะไรทั้งนั้น

    เราอุ้มกี้มานั่งหน้่าบ้านน้าสาว มองกี้แล้วก็ร้องไห้ ตอนนั้นไม่รู้แล้วว่าจะอะไรยังไงต่อ ใจคิดไปละว่ามันตาย มันตาย และมันตาย ร้องไห้ไม่อายใครเลย คนที่มามุงก็ย้ำจริงอะไรจริงว่ามันตายแล้ว เพราะมันนิ่งไปละ 5 นาทีผ่านไปมั้ง แต่เราที่อุ้มกี้อยู่ เราสัมผัสได้นะว่าหัวใจมันยังเต้นอยู่ เราลุกขึ้น เอาไหล่ปาดน้ำตาแล้วตัดสินใจจะพากี้ไปหาหมอ แต่ไม่มีใครสักคนจะขับรถไปให้ (ก็นะไม่ใช่ธุระเขานี่เนอะ) แล้วไม่มีใครอยู่บ้านเลย ก็อุ้มกี้เข้าบ้านท่ามกลางสายตาของช่างก่อสร้างในบ้าน (เขาคงสมเพชอ่ะ) ถึงบ้านวางกี้ลงบนพื้น เดินไปเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดเลือดให้กี้ ปากก็พูดไปเรื่อยว่ากี้อย่าตายนะ ตายไม่ได้นะ ตาก็มีแต่น้ำตา พอเช็ดเสร็จเดินไปโทรหาพ่อ พูดไม่รู้เรื่องเลยอ่ะ จนพ่อดุว่าใจเย็นๆตั้งสติมีอะไรค่อยๆพูด พ่อบอกว่ารอก่อนเดี๋ยวพ่อขับรถกลับบ้าน รออยู่ 20 นาทีได้ พ่อซิ่งมากเพราะปกติขับกลับบ้านต้องไม่ต่ำกว่า 45 นาที กลับมาก็ว่าๆๆเราว่าทำไมทำให้กี้โดนรถชน เราอ่ะยอมรับผิดทุกกรณีเลย ถ้าเราอุ้มกี้ไว้ ถ้าเราไม่ขี้เกียจจับกี้เข้าบ้าน กี้จะไม่โดนชนเลย พ่อตัดสินใจพากี้ไปโรงพยาบาลสัตว์มหาวิทยาลัยมหิดล เพราะดูแล้วกี้อาการหนักกว่าที่เห็นแน่ๆ ตอนอยู่บนรถกี้ฟื้นขึ้นมาพยายามพลิกตัว เรางี้ดีใจแทบจะกรี๊ด กี้ฟื้นแล้ว มันไม่ตายแล้วนะ แต่สภาพมันก็ก็ดูรู้เลยว่าเจ็บมาก มันพยายามจะยันตัวนั่งแต่ทำไม่ได้ ดูเหมือนขาจะยันไม่ได้เลย ทั้งที่ไม่มีแผลสักแผลเดียว ถึงโรงพยาบาล ต้องทำบัตร ชั่งน้ำหนัก รอยื่นบัตร ตอนนั้นโกรธนะ คือสำหรับเจ้าของอ่ะ หมามันฉุกเฉิน จะมารอคิวเหมือนสัตว์อื่นที่มาฉีดยา มาตรวจทั่วไปไม่ได้อ่ะ แต่ก็พยายามข่มใจว่ามันคือระเบียบที่ต้องทำตาม จนพ่อทนไม่ไหว เดินไปบอกเจ้าหน้าที่อีกรอบว่า มันโดนรถชนมา ขอหมอมาดูอาการเบื้องต้นก่อนได้ไหม เจ้าหน้าที่ถึงไปตามหมอให้ ตอนนั้นรอมา30 นาทีแล้ว นานไหมล่ะ หมอมาดู ก็บอกว่าไม่ฉุกเฉินนะ เพราะมันฟื้นแล้ว ตรวจการตอบสนองก็ยังได้แค่ไม่เร็วเท่าปกติ รอไปก่อน --* โอ๊ยยย ใจเจ้าของอยากย้ายที่รักษาแล้วล่ะ เข้าใจที่หมอพูด แต่ทำใจไม่ได้ 

      รอไปอีก 20 นาที ได้คิวไปตรวจ อุ้มกี้ไปวางให้หมอดู กี้มันคงกลัวแหละ ตัวสั่นน้ำตาไหล พยายามจะกระดึ๊บมาให้ใกล้เราที่สุด หมดถามๆจับๆพลิกๆดู บอกว่าต้องเอกซเรย์ แล้วก็ให้ออกมารอ รออีก 45 นาที นานมาก มากจริงๆ สำหรับหมาที่นอนตัวสั่น น้ำตาไหล ส่งเสียงครางเบาๆด้วยความปวด ไม่มียาใดๆระงับปวดให้มันเลย เราก็กอดมันไว้ นั่งกับพื้น เอากี้วางบนเก้าอี้หน้าห้องตรวจ รอเขาเรียกเข้าห้องเอกซเรย์ พอได้คิว ก็อุ้มมันไปหน้าห้อง เจอหมาตัวใหญ่ๆ กี้คงตกใจจะพลิกตัวเข้าหาเราอีก น้ำตาเราไหลอีกละ สงสารมันมาก ความรู้สึกผิดจุกคอหอยเลย พอเข้าตรวจ พนักงานเขาต้องจัดท่าใช่ไหม แต่กี้มันไม่มีบาดแผลภายนอกเลย เขาก็เลยจับขาหลังเหยียดตึง เท่านั้นแหละ กี้รวบรวมพลังส่งเสียงแง่งจะกัดพนักงาน มันคงเจ็บมาก เขาจึงรู้ว่าขามันหัก แต่ยังไงก็ต้องเอกซเรย์ เลยให้เราเป็นคนดึง บอกว่าใจแข็งไว้นะห้ามปล่อยเด็ดขาด เฮ้อ ทรมานใจจริง รู้ว่ามันเจ็บมากแต่ก็ต้องฝืนดึงขามันให้เหยียดที่สุด ผ่านไปอีก 30 นาที หมอถึงเรียกไปฟังผล คือ สะโพกหัก 2ท่อนค่อนมาทางขาซ้าย ภายในช่องท้องไม่มีเลือดคั่ง มีแผลเล็กๆที่ขาขวาไม่ลึก การตอบสนองยังดีอยู่ ได้คิวผ่าตัดอีก 1 อาทิตย์ข้างหน้านะ (นานไปไหมอ่ะ) แล้วหมอก็สวนช่องฉี่ดูว่ามีเลือดคั่งในกระเพาะปัสสาวะไหม เจาะเลือดไปดู แล้วถึงฉีดยาระงับปวดให้ รอรับยา กลับบ้าน ... เกิดคำถามมากมายสำหรับเราตอนนั้นว่ากี้มันจะอยู่ยังไง จะทนเจ็บยังไงอีก 1 อาทิตย์ ทำไมหมอเพิ่งฉีดยา ทำไมไม่ดามอะไรไว้เลย ถ้ามันขยับจะเป็นยังไง ถึงหมอจะสั่งให้เฝ้าไว้ไม่ให้ขยับ แต่เป็นไปไม่ได้หรอกที่หมา 1 ตัวจะนอนเฉยๆได้ตลอด มันไม่ใช่คนจะได้รู้ว่าอะไรทำๆได้ไม่ได้

    ระหว่างนั้น กี้ใช้ชีวิตลำบากมาก กินยากอยู่แล้วยิ่งไม่ยอมกินเลย ไม่กินก็ให้ยาไม่ได้ ต้องบังคับ มันอยากย้ายที่นอนก็ไปไม่ได้ พอพยายามขยับเราก็ต้องรีบไปจับไปช่วย เช้าก็อุ้มไปหาที่ฉี่ แล้วหมาไม่ใช่คนเนอะที่จะเข้าใจว่ามันเดินหาที่ฉี่ที่อึเองไม่ได้แล้ว มันเลยพยายามลากตัวเองไปหาที่เหมาะๆ สงสารมาก เห็นทุกทีน้ำตาไหลทุกที ทั้งฉี่ทั้งอึเลอะไปหมด ก็เอาผ้ามาเช็ดให้ ภาพที่กี้พยายามยันขาหลังเพื่อจะอึ เราก็ต้องไปยกก้นให้ นั่งดมอึหมา ฮ่าๆ พูดตอนนี้ขำนะแต่ตอนนั้นไม่เลย รู้สึกผิดตลอดเวลา

    แล้วก่อนวันนัด 1 วัน โรงพยาบาลโทรมาให้รีบพาไปผ่าตัดด่วนใน 1 ชั่วโมง ถ้าไม่ไปต้องเลื่อนไปอีก 1 สัปดาห์...เฮ้ย ไรเนี่ย มีแบบนี้ด้วย พ่อเราต้องรีบกลับมารับ รีบพากี้ไป แล้วที่แย่คือ มันควรจะอดอาหารก่อนผ่า 12 ชั่วโมง แต่นี่มันพึ่งกินข้าวกินนมไปก่อนมีสายโทรมาแค่ 2 ชั่วโมงเท่านั้น เราก็บอกหมอตรงนี้ เขาก็ดูคิดๆนะ แล้วตอบว่าคงไม่เป็นไรหรอก เฮ้ออออออออ

    ส่งกี้ให้หมอ แล้วหันหลังเดินออกมา ได้ยินเสียงหมอกับผู้ช่วยจับตัวมัน ได้ยินเสียงพูดว่า ไม่เป็นไรนะถึงมือหมอแล้ว ไม่ต้องตามเจ้าของนะ เราก็ทำใจแข็งไม่หันกลับไปมอง กลัวร้องไห้ รอไป1 ชั่วโมงครึ่ง ไม่ลุกไปไหนเลย เห็นหมาตัวแล้วตัวเล่าเข้าๆออกๆห้องผ่า เข้าใจละว่าหมอคงนัดมาพร้อมๆกันหลายๆเคสมาก ผ่ากันสนุกไปเลย

     แล้วเจ้าหน้าที่ก็อุ้มกี้ออกมาจากห้องผ่า พาไปห้องเอกซเรย์ เห็นกี้นอนหงายมา ลิ้นห้อยเชียว คงรอดแล้วล่ะกี้เอ๊ย รอไปอีก 1 ชั่วโมง พนักงานอุ้มกี้ออกจากห้องเอกซเรย์ มีเรียกเพื่อนๆมาดูฟันกี้ด้วย บางคนบอกเหมือนยักษ์ บางคนบอกเหมือนแดรกคิวล่า เขาจะรู้ไหมว่าเจ้าของไอ้แดรกคิวล่าอ่ะนั่งมองอยู่เนี่ย เราเห็นกี้ฟื้นแล้วนะ กรอกตาไปมาแต่คงขยับตัวไม่ได้ ใจมันคงกลัวแหละ ใครหว่ามารุมมันเค็มไปหมด เจ้านายอ้วนของกี้ไปไหน ทิ้งกี้ไว้กับคนแปลกหน้าได้ไง กี้เจอนะจะงับตาตุ่มลงโทษให้เข็ด

    แล้วหมอก็เรียกเราเข้าไปรับกี้ วินาทีที่หมอส่งกี้ให้ มันยังขยับไม่ได้มากเลย แต่ตามันบ่งบอกว่าดีใจที่สุดที่เห็นเรา ตาอ่ะมาหาเราแล้วแค่ตัวขยับไม่ได้ ตัวกี้เย็นมาก สั่นด้วย ที่สะโพกลงไปไม่มีขน แล้วก็มีผ้าปิดแผลผ่าไว้ตรงสะโพกซ้าย นี่กี้เป็นหมาฟูครึ่งท่อนไปแล้ว ฮ่าๆ ตลกมาก หมอก็อธิบายว่าผ่าเสริมแผ่นเหล็กที่สะโพกให้นะ แต่กระดูกหัก 2 ท่อน อีกท่อนจะรอให้มันเชื่อมเองตามธรรมชาติ ตอนนี้ก็แค่รอให้ยาหมดฤทธิ์ ต่อไปก็ดูแลอย่าให้ขยับ นัดมาตรวจ บลาๆๆๆๆ ตาเราไม่มองหน้าหมอเลย มองแต่กี้ สบตาปิ๊งๆ (อยากบอกว่า หมอหล่อมาก แต่อารมณ์นั้น อยากมองกี้ที่สุดละ แอบเสียดาย ฮาาๆ) 

    กี้ก็ใช้ชีวิตเป็นหมาฟูครึ่งท่อน  คลานกระดึ๊บๆอยู่ได้ 2 อาทิตย์เริ่มยืนได้ แต่เดินไม่ได้ หมอนัดจะทำหมันกี้ด้วย แต่พ่อไม่ให้ทำ สงสารมัน ยังไงกี้ก็ไม่ท้องแน่เพราะแถวบ้านไม่มีหมาไซค์เดียวกับกี้เลย แล้วพ่อก็ไม่พอใจตั้งแต่แรกที่พาไปรักษาด้วยแหละ สรุปหมดค่ายา ค่าผ่า ค่าตรวจไปเป็นหมื่น แต่ไม่มีใครพูดถึงเรื่องเงินเลยทั้งที่บ้านเราก็ไม่ได้รวย เพราะชิกกี้ก็คือสมาชิกคนนึงของบ้าน เหมือนแม่เคยพูดว่ากี้เป็นลูกสาวคนสุดท้องประมาณนั้น  กว่ากี้จะหาย กี้ได้ของกินของเยี่ยมจากน้าๆพี่ๆบ่อยมาก ฮ่าๆ ใครๆก็รักชิกกี้จริงๆนะ

    กี้มาเดินได้แบบลงน้ำหนักไม่เต็มขาหลังตอน 1 เดือน ขนเริ่มยาวกลับเหมือนเดิมก็เกือบๆ 4 เดือนแหนะ กว่ากี้จะกลับมากระโดดอย่างมั่นใจ จะวิ่ง จะปีนบันไดเองได้ก็เกือบปี  พวกเราก็ได้กี้ที่น่ารักกลับมา พวกเรารักและห่วงกี้มาก มากขึ้นเยอะ ไม่ยอมให้กี้เข้าใกล้ถนนอีกเลย กี้อยากไปไหนจะอุ้มไป 

  เรื่องราวของชิกกี้ก็มีประมาณนี้ค่ะ ไม่รู้ว่าคุณจะหลงรักชิกกี้ขึ้นมาบ้างไหม